Pamiątka z Akademickich Mistrzostw Polski

 

   Miniony weekend (21-22 maja), Poznań, Akademickie Mistrzostwa Polski MTB oraz ich bohater: Damian Wójtowicz... Długie przygotowania, niemal wzorowo wykonywane treningi, jeśli przerwy, to tylko naprawdę konieczne. Jeden z najważniejszych wyścigów w roku, jednak na rozgrzewce wszystko się zmienia: W sobotni poranek podczas przejazdu trasy zaliczyłem dość solidną przewrotkę na asfalcie. Szybko zerwałem się na nogi, sprawdziłem czy ze mną i z rowerem wszystko OK, udałem się do sanitariuszy (łokieć obficie krwawił), po czym kontynuowałem objazd trasy. Czułem się bdb. Po odpoczynku w hotelu pojawił się lekki ból nadgarstka, oraz ucisk, nasilający się.

   Nie ułatwiło to Damianowi rozgrzewki, musiał udać się kolejny raz do punktu medycznego, aby zmrozić ranę i ukoić ból. Przesunięty start o 1,5 godziny wcale nie pomagał, wręcz przeciwnie. Kolejne mrożenie i jedziemy. Wynik poniżej oczekiwań: 66. miejsce. Jednakże, wobec wycofania się kolegi z zespołu, Damian musiał ukończyć wyścig, aby drużyna była sklasyfikowana. To nie był jednak koniec. Niedziela to następny start i zmaganie z uporczywym bólem. Wróćmy jeszcze do sobotnich wydarzeń:

   Wieczorem udałem się do szpitala - zaszyto mi łokieć, zrobiono zdjęcie RTG - podejrzewano złamanie kości łódeczkowatej. Doktor szacowała na 30% to, że mam złamanie. Założono mi demontowalną "łódkę" gipsową oraz zalecenie, abym decyzję o starcie podjął zależnie od samopoczucia, od tego czy dam radę przejechać. Lekarz stwierdził, że "nic nie powinno się stać".

   W niedzielę było bardzo źle - miałem wyraźne problemy z mocnym chwytem kierownicy,  odczuwałem ból podczas jazdy na nierównym terenie, mocna opuchlizna. Podjęliśmy decyzję, abym przejechał/przeszedł tylko 1 okr i się wycofał, aby nasza drużyna została sklasyfikowana. Zamiast ustawić się na 66 miejscu, stanąłem na samym końcu. Nie przeprowadzałem rozgrzewki. Przed  startem zmrożono mi nadgarstek lodem, oraz owinięto opaską uciskową.

   Kilka minut po starcie jednak adrenalina wzięła górę i zacząłem wyprzedzać - biegiem omijałem korki. Jechałem coraz szybciej, asekuracyjne na zjazdach, jednak mocno na płaskich fragmentach oraz podjazdach. Ostatecznie zostałem zdublowany na 4 z 6 okrążeń i zająłem 57 pozycję na ok 170 zawodników, którzy wystartowali.

   Mistrzostwa się zakończyły, ale kontuzja nie zniknęła. Poniedziałkowa wizyta w rzeszowskim szpitalu przeciągnęła się do kilku dni. W międzyczasie postawiono diagnozę: złamanie kości łódeczkowatej lewego nadgarstka. Jedynym ratunkiem była operacja, którą przeprowadzono w środę. Wstawiono śrubę, kość została skręcona. W czwartek można było opuścić szpital. Żadnego gipsu, opatrunku, rana o wielkości 3x3mm.

   W karcie informacyjnej wyraźna uwaga: 6-tygodniowy zakaz jazdy na rowerze, okraszony dwoma wykrzyknikami. Pytanie, co dalej? Motywacja do treningów została utrzymana, pomimo zakazu jazdy, możemy wykorzystać rower stacjonarny i ćwiczyć na nim. Damian był zmartwiony, że być może oznacza to koniec współpracy z Oxygen Cycling. Nawet nie wziąłem takiej opcji pod uwagę, nawet gdyby był na te 6 tygodni unieruchomiony całkowicie. Liczymy też na wsparcie naszych Czytelników i zachęcamy do śledzenia dalszych losów. Ponadto, w swoim imieniu załączam tutaj słowa uznania dla Damiana, który ze złamaną ręką ukończył nie najłatwiejszy przecież wyścig na dobrym (w tych okolicznościach) miejscu. Gratuluję także niesamowitego hartu ducha i życzę jak najszybszego (o co już sam się postaram) powrotu do formy.